LA FESTA/SAN PARDE E SAN PREMEIANE

A FÈ’STE DE SAN PÀRDE 

Cuànne

è u mèse de màgge,

e màgge

è u mèse chiù bbèlle,

nu paèse mìie

è fès’te.

 

A ddòre du hiéne

te éntre dénde

nsiéme e cuìlle de càgge.

 

A tèrra préne

ze prépare e partorì,

géraneie e ròse

ngòppe i bàllecúne

cà campàne

che sòne e s’devallúne.

 

A ggènte

è tùtte chiù cuentènte,

u sòle

ze chemènze e fà sentì,

u cìgne

cànde e ze reschiàre,

ze resèntene a bànde

e i prìme spàre.

 

Tènne chiù voje

de càndà i campàne.

 

Càvezùne cúrte,

càmìcia spendàte,

uàjù che ze prepàrene

a prìma chemeniòne

àvete, èppène sbòcciàte,

cu prìme penziére p’a mòre.

E ògnúne

i vé a uelìie du gelate.

 

Ze chemènze

cu Pàleie pe Sàn Premeiàne

pe fenì che Sàn Pàrde

fès’ta partìcòlàre.

 

I pàiesàne èrrìvene

da i pòs’te chiù lendàne:

Mèreche, Aues’tràlie,Tòrine

pe reégne cóm’e na vóte

Làrine.

 

Ciénte càrre chìine de hiùre,

de chepèrte, merlétte e trìne

pe tré juórne èsfìlene.

 

Càrre teràte

da vuóve e vàcche,

àvete, chiù peccerìlle,

da zùrre e mendúne

o teràt’e màne

da càcchedùne.

 

A mèrde di vàcche

sgrìzze cuànne càde,

u sègréte è ne camenà

cà còcce àvezàte

pe ne retrevàrse

chi scàrpe dénd’u cacàte.

 

De nòtte

è tùtte na fiaccolàte

chi ggènte

che ntónene a càrrère

pe dà fedùcie

e u cafòne che spére.

 

Spére

da i Sànte e da Ddìie

a bbòna velentà

de repagà a fatìje

che na bbòn’annàte:

tànd’a fàve,

cìce, gràne e biàde.

 

Ècche pecché

ze è recagnàte

e ne sènde

a pesantézze du càlle

mèntre ggìre

da càpammònne

e càpabbàlle.

 

Ngòppe ògne càrre

a uelìve da pàce,

èttuorn’e i còrne

na fàscia ghiànche,

i ggènte càmìnene,

(g)uàrdene

e nen zé ‘stànchene.

 

U tèrze juórne

nu càmpesànte,

ngòppe u chiàndafiéreie,

Sàn Pàrde èrrecchempàgne

e Sàn Premeiàne,

dapù tùtt’èttuórne e i càrre

pe na bbèlla magnàte

ca fès’te che devènte

nà scàmpagnàte.

 

Èccuescì fenìsce a fès’te

ch’i fèmmène fànne

cà fàntasìie

ricòpiànne màgge,

u hiòre e u càrde

pe fà a fès’te,

a fès’te de Sàn Pàrde.   

Maggio’91

 

SÀN PÀRDE E

SÀN PREMEIÀNE

 

E' pàssate l'ùne de nòtte

a campàne sóne èncòre

e s’devallùne

Sàn Pàrde à già saletàte

Sàn Premeiàne

prìme che n'abbràcce e pú

che na s’trétte de màne.

 

Ze sò dítte dùie paróle

velóce velóce

n'eccòne p'u càlle

n'eccòne p'a s’tànchézze

n'eccòne p'u suónne

ma màggiormènte

nù delòre de spàlle

pe nu cólpe d'àreie

dùrant'a precessiòne.

 

"A seletúdene

-à ditte Sàn Premeiàne-

è na brùtta bès’tie

che nen te fà dermì

p'i tròppa penziére che tí"

 

"Duórme Nanù

-ha respuós'te Sàn Pàrde-

ca demàne è fes’te

è na iernàte tòs’te

se ce s’tà u sòle,

cómùncue te pù recreià

pe cuànd'a ggènte

te vé e deme’strà

u bbéne,a deveziòne ''

 

"pe me ?"

"pe te"

''Pardù   buònanòtte.

èncòre n'i capìte

cà se tù

te facìve i fàtte tìie

a vìta mìie

ne iève de campà

nu càmbesànte

da sùle ''

 

25/6.5.2000